ما باید بپذیریم که اگر فرهنگیان افغانستانی در رسانه ها دعوت شوند، حتی اگر انتقاد کنند هم باید پخش شوند چرا؟ به این دلیل که اگر درد و دل ما از رسانه ایران که ما هم خودمان را متعلق به آن می دانیم پخش نشود، از کجا پخش شود؟
محمدسرور رجایی نویسنده، شاعر و کارشناس فرهنگی
افغانستانی‌ها را به امان خدا رها کردند
به گزارش الأمه:
من معتقدم با توجه به این که تعداد بسیار کثیری از مهاجران افغانستانی سال های سال است که در ایران زندگی می کنند و شمار زیادی از آن ها متولد ایران هستند، نیاز به برنامه دارند. مسوولان رسانه در قدم اول باید فکری به حال آن ها کنند. باید باور کنیم که مهاجران افغانستانی حدود 4 درصد مردم ایران را تشکیل می‌دهند و آن‌ها نیاز به برنامه‌هایی با طعم و ذائقه افغانستانی دارند. متاسفانه در این سال ها هیچ برنامه مناسبی برای مهاجران افغانستانی در ایران ساخته نشد و گاه گاهی هم چند فیلم و سریالی که افغانستانی ها در آن حاضر شدند، آن ها را به عنوان شهروند درجه چند نشان دادند. به جز چند مورد استثنایی که در رسانه‌ها دیدیم، شاهد بهتر شدن اوضاع نبودیم.
در سوی دیگر نگاه کلی وجود دارد و آن هم این است که در رسانه ها سیاست نامتعادلی در جریان است که برمبنای آن از کارشناسان افغانستانی خیلی کم برای تببین برنامه ها دعوت می کنند. در حالی که حضور کارشناسانی افغانستانی می‌تواند بازخوردهای مثبت زیادی داشته باشد، مثلا در سال 95 دو برنامه مهم با حضور فرهنگیان افغانستانی روی آنتن رفت و بعد از آن ما شاهد همدلی بسیاری بین مردم ایران و افغانستان بودیم. در ادامه هم برنامه‌های هفتگی «وطندار» با حضور حد اکثری مهاجران فضای جدیدی را برای گفتمان فرهنگی و رو در رو شدن در مورد بعضی از مسائل ایجاد کرد.
ما باید بپذیریم که اگر فرهنگیان افغانستانی در رسانه ها دعوت شوند، حتی اگر انتقاد کنند هم باید پخش شوند چرا؟ به این دلیل که اگر درد و دل ما از رسانه ایران که ما هم خودمان را متعلق به آن می دانیم پخش نشود، از کجا پخش شود؟ اگر رسانه دیگری تماس بگیرد به ناچار این صحبت ها و انتقادات به آن جا کشیده می شود. در صورتی که اگر در ایران این اتفاق بیفتد به آزادی بیان هم احترام گذاشته می شود. با این حال متاسفانه به این موضوع خیلی کم پرداخته می شود.
علاوه بر این ها نگاه های سلیقه ای در امر حضور فرهنگیان افغانستانی در صدا و سیما وجود دارد و من این انتظار را دارم که مسوولان صدا و سیما در امر ورود چهره های افغانستانی نگاهی که برای یک ایرانی دارند را در نظر بگیرند، این اتفاقی است که خیلی وقت ها رخ نمی دهد، به عنوان نمونه من سال گذشته برای یک برنامه رادیویی دعوت شدم و بعد از رسیدن به آن جا دو ساعت منتظر آفیش ماندم، در ادامه هم با عذرخواهی گفتند ما نتوانستیم هماهنگ کنیم و برگردید. همین اتفاق هفته گذشته برای من افتاد، قرار بود بابت کتابی که در مورد همدلی مردم ایران و افغانستان نوشته بودم، در برنامه زنده ای حضور پیدا کنم، دعوتی که از 24ساعت قبل انجام شده بود و حتی گفته بودند اگر همراهی هم دارید بگویید تا هماهنگ شود اما روز برنامه چند ساعت مانده به برنامه با من تماس گرفتند و گفتند که شما نمی توانید در برنامه حضور پیدا کنید. چون برای آفیش شما باید از چهار و پنج روز پیش اقدام می شد. چنین ماجراهایی زمینۀ بی‌اعتمادی را بیشتر می‌کند.
به عقیده من این نگاه سلیقه ای است که اگر تعدیل شود و حداقل در صدا و سیما به آن احترام بگذارند، به واسطه آن قطعا فضای رسانه ای بر این برادری و همدلی های ما تاثیرگذار خواهد بود. این روزها اتفاقاتی افتاده که در پی آن رسانه های معاند در حال ایجاد تشنج بین این دو ملت هستند اما کدام یک از رسانه ها و برنامه های ایران برای روشن‌گری و همدردی از دو کارشناس خبره امور افغانستانی دعوت کرد که در این باره نظر دهند و آن را بررسی کنند؟ این سکوت به نظر من خوب نیست و نمی تواند کمکی به ما کند. این مشکلی است که در رسانه ملی وجود دارد. این نگاه که درخور مردم فهیم افغانستان و شأن مردم ایران هم نیست، باید اصلاح شود.
این فرهنگ چندهزار ساله و بزرگی که مدعی آن هستیم باید بر گفتمان و رودرو نشستن و صحبت کردن استوار باشد چرا که به امان خدا رها کردن مهاجران، مشکلات را بیشتر می کند. اتفاقی که رسانه ها با بی مهری به آن دامن زدند. با چنین سیاستی انگار می‌گویند که شما ربطی به ما ندارید، این در حالی است که خیلی از افغانستانی ها بیشتر از آن که تعلق خاطر به افغانستان داشته باشند به ایران دارند چون این کشور را وطن فرهنگی شان می دانند. این وطن فرهنگی هم باید با ساختن برنامه های درخور، خواسته های آن ها را تا حدی مرتفع کند.
منبع: جام جم
