خیما مارتین مونیوث: این مرکز در ارتباط دائمی با جوانان، سیاستمداران، اندیشمندان و هنرمندان عرب‌زبان و اسپانیایی تبار است.

خندق‌های انقلابیون، زد و خورد میان انقلابیون و نیروهای قذافی، نماز خواندن انقلابیون، غذا خوردن آن‌ها و چکونگی ورودشان به پایتخت لیبی طرابلس همگی در عکس‌های این روزنامه‌نگار به تصویر کشیده شده است.

بی‌شک این اتفاق باید بیفتد. اما گویا پیکره کشورهای عربی پس از سازش‌نامه سایسکو پیکو دیگر رمقی برای تغییر در خود نمی‌بیند. از همان روزگار کشورهای عربی دائم در ترس چاقوی برنده تقسیم و انحلال کشورهایشان به بخش‌های کوچکتر بسر می‌برد.

چگونگی خبررسانی حوادث مربوط به انقلاب‌های جهان عرب، میزان درستی و صداقت این خبرها و همچنین سرعت و یا کندی خبررسانی در این موضوع، از جمله مواردی بودند که در این همایش به آن‌ها پرداخته شد و شرکت‌کنندگان پرسش‌های خود را درباب آن‌ مطرح کردند.

کارلوس صاحب: «کنفانی» بیش از آن که مرد جنگ و میدان باشد، مرد قناعت و اندیشه بود. به نظر من شخصیت او با اکثر سیاستمداران متفاوت است. او اهمیتی به القاب و عناوین نمی‌داد. به منصب و مسئولیت نمی‌اندیشید. البته «کنفانی» نیازی هم به لقب و عنوان نداشت. چرا که درخشش ویژه و کمیابی داشت که

درست است که اینترنت و سایت های ارتباط جمعی نقش مهمی را در گسترش و خبررسانی در جریان به ثمر رسیدن انقلاب های جهان عرب را بازی کرده اند. اما باید به خاطر داشت که حتی اگر این اینترنتی نبود و حتی اگر سایت های فیس بوک و تویتر به وجود نیامده بودند، باز هم این انقلاب ها شکل می گرفتند و

«حبیب الشرتونی»: پرونده اتهام من به هیچ وجه جنبه قضایی نداشت. بلکه یک پرونده صد در صد سیاسی بود و از آن جا که زمان به گذشته باز نمی‌گردد، من در این قضیه برای همیشه یک قربانی باقی خواهم ماند. آن دوران برای ما مانند قرن‌های سیاهی هستند که در میان جنگ‌های دینی سپری شد.