الأمه در سفرهای مجازی خود اینبار مسافران را به مقصد افغانستان خواهد برد و طی یک گزارش تصویری تفرجی در این کشور خواهد کرد.
در این روزهای کرونایی با الأمه سفر کنید
سفری مجازی به کشور افغانستان
افغانستان با نام رسمی جمهوری اسلامی افغانستان (به پشتو: د افغانستان اسلامی جمهوریت) کشور محصور در خشکی در آسیای جنوبی است. این کشور حدفاصل آسیای میانه، آسیای غربی و خاورمیانه و پایتخت آن کابُل است. همسایگان افغانستان، ایران در غرب، پاکستان در جنوب و شرق، تاجیکستان و ازبکستان و ترکمنستان در شمال و چین در شمال شرقی هستند.
افغانستان دارای ۶۵۲٬۲۳۰ کیلومتر مربع مساحت چهل‌و یکمین کشور وسیع دنیا است و جمعیت آن در سال ۱۳۹۷ بیش از ۳۶ میلیون نفر بوده که آن را در رتبه سی و نهم کشورهای دنیا قرار می‌دهد. فارسی دری و پشتو زبان‌های رسمی این کشور و اسلام دین رسمی آن است. حدود چهار دهه جنگ، افغانستان را به یکی از کشورهای خطرناک و فقیر دنیا تبدیل کرده‌است.
در ارتفاعات مرکزی افغانستان برای بیشتر فصل زمستان، دمای هوای زیر صفر است و در ارتفاع‌های بالا، برف بسیار رایج است. در فصل تابستان در ارتفاع‌های پایین (مثل جلال‌آباد و مزار شریف) دمای هوا از ۴۵ درجه سانتی‌گراد هم فراتر می‌رود. در کابل دمای هوا در تابستان نزدیک به ۳۵ و در زمستان نزدیک به صفر درجه سانتی‌گراد می‌شود. خوشایندترین هوا در کابل مربوط به ماه‌های آپریل، می و سپتمبر است.
افغانستان کشوری است که اقوام مختلف نظیر هزاره، تاجیک، ایماق، پشتون، بلوچ، ازبک، ... در آنجا کنار هم زندگی می‌کنند. پیوندهای قومی و قبیله‌ای در افغانستان بسیار قوی است. قوم بلوچ هنوز به صورت ابتدایی زندگی می‌کنند. آنها قالین های ساده و زیبایی می‌بافند. هزاره‌ها در کوهستان مرکزی زندگی می‌کنند و از سایر اقوام افغانستان ظاهری آسیایی‌تر دارند.
به‌دلیل سال‌های متمادی جنگ و تخریب، اولین تصویری که از افغانستان در ذهن بسیاری از ما شکل می‌گیرد، فقر و چهرۀ زشت آسیب‌های جنگی است. اما کشور افغانستان با تاریخ و قدمتی کهن و همین‌طور منابع طبیعی غنی، یکی از باارزش‌ترین مناطق در سطح زمین محسوب می‌شود. این کشور نقطۀ اتصال آسیای جنوبی، و آسیای میانۀ شرقی و غربی است و در مسیر جاده ابریشم واقع شده است.
«باغ بابُر» یکی از اصلی‌ترین جاهای دیدنی افغانستان است که با پشت‌سر گذاشتن تاریخ پرتلاطم این کشور، امروزه برای ماجراجویی تاریخی و همچنین تفریح و گشت‌وگذار، انتخاب اول در کابل محسوب می‌شود. این باغ وسعتی نزدیک به ۱۱ هکتار دارد و در دامنه‌های کوه «شیر دروازه» جا خوش کرده است. طراحی پلکانی این باغ در امتداد شیب دامنۀ کوه فوق‌العاده زیباست و نمایی دیدنی از کابل را پیش‌ِروی شما قرار می‌دهد. این باغ از جاهایی است که می‌شود چهرۀ شرقی و زیبای افغانستان را فارغ از سیاهی‌های تاریخ پُرجنگ آن دید.
باغ بابر به‌دستور «سلطان گورکانی ظهیرالدوله محمد بابر»، از نوادگان «تیمور لنگ»، بنا شده است. این پادشاه مؤسس سلسلۀ گورکانیان در هند بود. شیفتگی او به این باغ سبب شد وصیت کند که او را در این مکان دفن کنند. جسد وی سال‌ها پس از مرگش به باغ بابر منتقل شد و بنایی به‌عنوان آرامگاه ابدی وی در باغ ساخته شد. شباهت ساخت باغ بابر به باغ‌های ایرانی و هندی انکارناشدنی است. در طراحی این باغ، ردپایی از باغ فین کاشان، باغ‌های تاریخی کرمان و همچنین باغ‌های بهشتی شیراز را می‌شود احساس کرد.
ساخت باغ بابُر با گذشت زمان تکمیل شده است، اما حدس و گمان‌ها نشان از آن دارد که احتمالا شروع احداث در سال ۱۵۲۸ میلادی بوده است. سبک معماری اسلامی در بناهای باغ مشهود است و زیبایی و جلال این بناها در جاهای دیدنی افغانستان منحصربه‌فرد است. همان‌طور که گفتیم، این باغ در دامنۀ کوه شیر دروازه واقع شده است و برای رفتن به آن باید وارد آزادراه باغ و درنهایت خیابان باغ شوید.
در درون باغ بابُر بسیاری از جاذبه‌های تاریخی افغانستان جا خوش کرده‌اند. اولین بنای تاریخی‌ای که به‌محض ورود به باغ با آن روبه‌رو می‌شویم، بنای کهن کاروانسرا است. امروزه از حجره‌های این ساختمان برای مراکز اداری شهر و فروش و نمایش صنایع‌دستی افغانستان استفاده می‌شود.
از دیگر بناهای قابل تحسین این باغ، مقبره بدون سقف پادشاه بابر است. این بنا با سنگ‌های سفید مزیّن به تراش‌های هنرمندانه‌ای بنا شده است. پنجره‌های مشبک این مقبره جلوه‌‌ای از هنر معماری این منطقه محسوب می‌شود. این مقبرۀ سفیدرنگ به‌علت شیفتگی پادشاه بابر به این باغ، بعد از گذشت سال‌ها از مرگ وی و انتقال جسدش از هند به افغانستان ساخته شده است و اکنون یکی از سازه‌های مهم و زیبای کابل است.
یکی دیگر از بناهای چشم‌نواز باغ بابُر کابل، مسجد شاه جهان است که با هنر بی‌بدیل سنگ‌تراشی آراسته شده است. این اثر به‌دستور «شاه جهان» در بابُر بنا شده است. هنرمندان سنگ‌تراش افغانستانی ظاهری خاص به این بنا بخشیده‌اند.
کاخ ملکه از دیگر سازه‌های باغ بابُر است که در زمان خود حرم‌سرا بوده است. این بنا امروزه در قسمت جنوبی باغ، به شکل رستوران معروف و توریستی شهر درآمده است. گفتنی است، در زمان مرمت و تعمیر، یک استخر بزرگ برای رفاه حال گردشگران به فضای بیرونی این کاخ اضافه شده است.
یکی از شگفت‌انگیزترین جاهای دیدنی افغانستان منار جام است که در جغرافیای کوهستانی این کشور بنا شده است. برج جام با ۶۵ متر ارتفاع، در روستای جام، در ولایت غور افغانستان جا خوش کرده است. این سازه یکی از باارزش‌ترین بناهای خشتی جهان محسوب می‌شود و در سازمان «یونسکو» ثبت جهانی شده است. در حاشیۀ مشترک دو رود «جام» و «هریرود»، این منارۀ عظیم در بطن نمایی کوهستانی دیده می‌شود. چنین سازه‌ای نشان از بناهایی در اطراف خود دارد که در طول تاریخ از بین رفته‌اند.
از کاربردهای منار جام در زمان خود، می‌توان به امکان دیده‌بانی یا نشانی جغرافیایی برای راه‌یابی کاروان‌ها اشاره کرد. آثار یافت‌شدۀ باقی‌مانده از کاخ و سازه‌های نظامی و همچنین کشف کوزه‌های سفالین در اطراف منار جام، احتمال کاربرد دیده‌بانی این بنا را تقویت می‌کند. منار قطب در دهلی هندوستان، با ۷۳ متر ارتفاع، بلندترین برج خشتی جهان است که ازنظر تاریخی بعد از منار جام بنا شده است. قطبْ شباهت انکارناپذیری به جام دارد. به همین دلیل، محققان معتقدند که معماری آن الهام‌گرفته از بنای منار جام بوده است.
قدمت منار جام به قرن ۱۲ میلادی بازمی‌گردد. این بنا به‌دستور «سلطان غیاث‌الدین غوری» ساخته شده است. آن‌طور که از نوشته‌های بنا دریافت می‌شود، معمار این سازۀ خشتیِ عظیم‌الجثه شخصی به نام «علی» بوده است. کل سازه ماهیتی استوانه‌ای و مخروطی دارد که سطح آن یک هشت‌ضلعی به قطر ۹ متر است و با افزایش ارتفاع، قطر برج کمتر می‌شود. از زیبایی‌های ظاهری منار جام می‌توان به کاشی‌کاری‌ها و کتیبه‌ها روی دیواره‌های بیرونی آن اشاره کرد.
درواقع، هنر به‌کاربرده‌شده در نمای بیرونی این برج، ترکیبی از کتیبه‌های عربی و آیات قرآن، کاشی‌کاری‌ها و تزئینات هندسی دیگر است. زیبایی داخل این بنا کم از ظاهر خارجی آن ندارد؛ پلکانی مارپیچ تمامِ قدوقامت این برج را دربرگرفته و طول آن از ابتدا تا انتهای برج که به محل دیده‌بانی ختم می‌شود، ادامه می‌یابد.
بی‌تردید، منار جام یکی از شاهکارهای معماری هنرمندانه و سنتی افغانستان است. اما این اثر هنرمندانه این روزها حال خوشی ندارد و رو‌به‌تخریب است. درواقع، موقعیت مکانی این برج آجری کهن به‌دلیل هم‌جواری با جریان آب رودخانه و افزایش سطح آب در فصول بارندگی، از دلایل عمدۀ فرسایش آن است.
موزه یا به زبان فارسی دری، «موزیم ملی افغانستان»، در منطقه دارالامان این کشور، در محدودۀ جنوب‌غربی پایتخت، با فاصله ۱۵ کیلومتری از آن جا خوش کرده است. در روند تکمیل آثار این موزه و حفظ فرهنگ تاریخی افغانستان، دشواری‌ها و ماجراهای بسیاری رخ داده است. این موزه یکی از مهم‌ترین جاهای دیدنی افغانستان محسوب می‌شود و زمانی گنجینه‌ای عظیم از آثار باستانی و هزاران سکه‌های تاریخی بوده است. باوجود این، متأسفانه طی سال‌هایی که این سرزمین با جنگ‌های بزرگ و مشکلات داخلی دست‌وپنجه نرم می‌کرده است، به موزه ملی خسارت‌های زیادی وارد شده است.
غارت آثار این موزه و خروج آن از مرزهای کشور، و نیز ازبین رفتن تعداد بسیاری از مجسمه‌های گران‌بها به‌دست طالبان، نمونه‌ای از حادثه‌های تلخی است که موزه ملی افغانستان تا به امروز با آنها دست‌به‌گریبان بوده است. اما درنهایت با تغییر موضع‌های سیاسی و نظامی، تصمیم‌های بزرگی برای بازگرداندن اموال غارت‌شده به موزه ملی افغانستان گرفته شد. بسیاری از آثار غارت‌شده از مرز پاکستان به خاک‌های اروپا رسیده بود.
باوجود تلاش‌های بسیار، این موزه مثل روزهای قبل جنگ کامل نشده است، اما تصویر تاریخ غنی خاک این کشور را به‌خوبی نشان می‌دهد و برای توریست‌ها، ماجراجویی قابل‌توجهی است. در این موزه از ادوار مهم تاریخی، آثار باستانی باارزشی جا خوش کرده است.
این موزه را در لیست جاهای دیدنی افغانستان بگنجانید. برای رسیدن به آن، از شهر کابل، نزدیک به ۱۵ کیلومتر در جادۀ منتهی به منطقه دارالامان پیش بروید.
یکی دیگر از جاهای دیدنی افغانستان را باید در شهر هرات جُست. مسجد جامع هرات افغانستان یکی از بناهای تاریخی و باشکوه در معماری اسلامی است. این بنا قدیمی‌ترین مسجد شهر است که زیبایی فوق‌العادۀ آن با بازسازی‌های بسیار حفظ شده است. بنای اولیه این مسجد در «دوره غوریان» و حکومت «سلطان غیاث‌الدین غوری» ناتمام ماند، اما با روی‌ِکار آمدن «تیموریان»، همت برای ساخت این مسجد رونق گرفت. هرات در زمان تیموریان پایتخت کشور بود. به‌دلیل اهمیت این شهر در آن دوران، برای ساخت مسجد از هنرمندان و معماران خوش‌قریحه‌ای کمک گرفته شده است.
تعدد گنبد، گلدسته، رواق، ایوان و دروازه از ویژگی‌های دیدنی مسجد جامع هرات است. وسعت زمین این مسجد به ۴۶ هزار مترمربع می‌رسد و پذیرای تجمع هزاران مسلمان برای ادای احکام دینی است. از دیگر زیبایی‌های مسجد جامع هرات، هنر کاشی‌کاری و همچنین وجود چهار کتیبه منقوش به آیات قرآن و اشعار عارفان است. تماشای معماری باشکوه و هنر چشم‌نواز کاشی‌کاری در این مسجد برای عاشقان بناهای تاریخی و اسلامی، بسیار جذاب و مهیج خواهد بود. برای رفتن به این مسجد باید به خیابان سلطان غیاث‌الدین غوری در هرات بروید.
ارگ هرات یکی دیگر از جاهای دیدنی افغانستان است که با نام «قلعه اختیارالدین» نیز شناخته می‌شود. این قلعه را اسکندر مقدونی ساخته و کاربری نظامی داشته است. این دژ تاریخی در ادوار مختلف بارها ویران و مجدد بازسازی شده است. در زمان حکومت شاهرخ فرزند تیمور، این مرمت‌ها با هنر کاشی‌کاری در برج‌ها نیز همراه شد. مصالح به‌کارگرفته‌شده در این بنا، خشت خام و از ویژگی‌های بارز معماری آن، وجود ۱۳ برج است. آنچه امروز از این بنای عظیم تاریخی، پس از حمله‌ها و مرمت‌های بسیار به‌جا مانده، به‌عنوان موزه شهر هرات و از جاهای دیدنی افغانستان شناخته می‌شود. برای ماجراجویی در این بنای تاریخی و نظامی باید به خیابان مهری هرات بروید.
یکی از زیباترین مساجد افغانستان را باید مسجد کبود مزار شریف دانست. در این مسجد کاشی‌های آبی غوغا می‌کنند. دربارۀ هویت این مسجد داستان‌های بسیاری نقل شده است. بعضی معتقدند که مزار حضرت علی (ع) در این منطقه قرار گرفته است. هرچند که درستی این باور ازنظر بیشتر مسلمانان رد شده و مزار این حضرت به شهر نجف نسبت داده می‌شود، اما مزیّن شدن مسجد کبود با نام علی (ع)، سبب شده است که این مسجد از نگاهِ خیلی‌ها ارزش بالایی داشته باشد.
این مسجد تا به امروز، روزگار پرتنشی را به خود دیده است. ماندگاری آن با بارها تخریب، بازسازی و تکمیل روند ساخت همراه شده است. علاوه بر کاشی‌کاری‌های ناب، صحن بزرگ و وجود چهار درِ اصلی در چهار خیابان مهم شهر (همچون «بلوار مسعود شهید») از ویژگی‌های معماری این مسجد است. از زیبایی‌های منحصربه‌فرد این درها، تزئین آن با کاشی‌های خوش‌رنگ‌ولعاب است. نقاشی‌هایی بر دیوارهای این مسجد به‌دستور «محمد ظاهرشاه»، آخرین پادشاه افغانستان، نقش بسته‌اند. این نقاشی‌ها نمایی فوق‌العاده به بنا بخشیده و جلوۀ هنری مسجد را افزون کرده‌اند.
بند امیر یا پارک ملی افغانستان یکی دیگر از دیدنی‌های این کشور است که با شش دریاچه در رشته‌کوه‌های «هندوکش»، در «ولایت بامیان» قرار دارد. این شش دریاچه توسط سدها از هم مجزا شده‌اند و آب آنها از چشمۀ «کپرک» تأمین می‌شود. این بند به پارک ملی افغانستان معروف است. پارک ملی افغانستان در ۲۵۰ کیلومتری غرب کابل واقع شده است. گونه‌های جانوری متعددی همچون گوسفند کوهی، گرگ، روباه و انوع پرندگان در این پارک زیست می‌کنند.
از ویژگی‌های بند امیر، مناظر منحصربه‌فرد جغرافیای آن در پناه رشته‌کوه‌های خوش‌قدوقامت است که با خوش‌رنگی دریاچه، قابی فوق‌العاده ساخته است. اگر به‌‌دنبال زیبایی‌های طبیعت هستید، رفتن به پارک ملی افغانستان را از دست ندهید.
تندیس‌های عظیم‌الجثه بودا در استان بامیان، یکی از تاریخی‌ترین جاذبه‌های افغانستان است. این تندیس‌ها در بطن صخره‌هایی در دره بامیان کنده‌کاری شده بودند. قدوقامت عجیب‌وغریب بودای بزرگ با ۵۳ متر ارتفاع و بودای کوچک با ۳۵ متر در دل سنگ، این منطقه را به یکی از رازآلودترین جاهای دیدنی افغانستان تبدیل کرده بوده است. این دو مجسمه سنگی غول‌پیکر در حفره‌هایی عظیم که به «غارکوه» معروف هستند، کنده شده بوده‌اند.
با قدرت گرفتن طالبان، از این بنا فقط حفره‌هایی خالی باقی ماند. بنابر عقاید نیروهای طالبان، تمامی مجسمه‌ها باید از بین می‌رفتند. این تندیس‌های عظیم سنگی نیز سرنوشت بسیاری از مجسمه‌های موزه‌های افغانستان را پیدا کرده‌اند و با سرسختی این گروه، از بین رفتند. امروزه در صخره‌های دره‌های بامیان افغانستان، از بلندترین مجسمه‌های سنگی جهان، تنها حفره‌هایی خالی به‌جامانده است. باوجود این، تماشای این بقایا برای کاوشگران تاریخ، خالی از لطف نیست.
رفتن به جاهای دیدنی افغانستان، سفری خاص است که به روحیه‌ای ماجراجویانه نیاز دارد. در ذره‌ذره خاک این سرزمین، قصه‌های تلخ‌وشیرینی نهفته است که فقط سفر می‌تواند راوی آنها باشد. زیبایی افغانستان در پسِ چهرۀ زشت جنگ معنا پیدا کرده است؛ همین دلیلی برای خاص شدن این سرزمین است.
سنت‌های مختلف در هنر آشپزی افغانی بخش جدایی‌ناپذیر از رسم ریشه‌دار مهمان‌نوازی افغان‌ها را تشکیل می‌دهند.
غذا ابزاری است برای نشان‌دادن خصلت‌های معنوی و شیوهٔ زندگی مردم و رسم آبروداری، همسایه‌داری و ازخودگذشتگی، همهٔ رویدادهای خوش زندگی و همچنین تغییرات فصل‌ها، همگی در بزم‌های فامیلی جشن گرفته می‌شوند.
ویژگی‌های آشپزی هر منطقه بازتاب‌کنندهٔ تنوع جغرافیایی و قومی افغانستان است و در مجموع با آشپزی ایران و پاکستان اشتراکات فراوانی دارد.
ترکیب گروه‌های غذایی گوناگون غلات، حبوبات، سبزی‌ها و پروتئین‌های گیاهی و حیوانی در همه غذاها دیده می‌شود، نان در شکل‌ها و اندازه‌های مختلف از آرد‌گندم، جو یا ذرت (جواری) طبخ می‌شود و انواع مختلفی دارد که بر اساس آداب اقوام مختلف متفاوت است و هریک به تناسب و فراخور اقلیم مردم منطقه طبخ می‌شود.
انواع نان در افغانستان عبارتند از: نان خاصه، نان چپاتی، نان رت، نان روغنی، نان لواشه، نان اُزبکی، نان تاوگی، نان پرکی و غیره. نان معمولا بر دیوارهٔ تنور گِلی طبخ می‌شود.
انواع پلو و چلو:
کابلی‌پلو: که به آن قابلی پلو هم گفته می‌شود یکی از انواع پلو مشهور در افغانستان است و تقریباً اکثر کشورهای همسایه با نام آن آشنا هستند. از برنج باریک، گوشت یخنی گوسفند، زردک (هویچ)، کشمش، و خلال پسته و بادام تهیه می‌شود.
کیچِیری قوروت: یکی از غذاهای مشهور ولایت هرات در غرب افغانستان است که اکثراً در زمستان پخته می‌شود. روز اول زمستان مردم صندلی (کُرسی) و یا بخاری می‌گذارند و کچری قروت می‌پزند. در پُخت کچری قروت از برنج لک، قُروت (کشک) و کوفته استفاده می‌شود.
انواع خورِش: خورش‌ها معمولاً ترکیبی از گوشت، سبزیجات خشک یا تازه و حبوباتی چون نخود و لوبیا هستند و قورمه (برگرفته از واژهٔ تُرکی قاوورماق) نامیده می‌شوند و معمولاً با نان یا پلو سِرو می‌شوند.
در برخی از چای‌خانه‌ها، نوعی خورش گوشت بنام چاینکی متداول است که در چاینک (قوری) و بر روی ذغال طبخ می‌شود.
انواع دیگر خورش‌ها:
قورمه سبزی که از گوشت سرخ، پیاز، اسفناج و جعفری و لوبیا تهیه و تنها در هرات استفاده می‌شود.
خورش لَوَنگ که در هرات متداول است و از گوشت سرخ، پیاز، سیر، قروت ساییده‌شده (کشک) و رب رومی تهیه می‌شود.
انواع کباب:
یکی از معروفترین خوراک‌ها و مورد علاقهٔ مردم آسیای میانه و خاورمیانه است، در تهیه و پخت بیشتر کباب‌ها از گوشت سرخ ، پیاز و ادویه‌جات استفاده زیادی می‌شود.
معروفترین انواع کباب عبارتند از:
سیخ‌کباب که در تهیهٔ آن کباب را به سیخ فلزی یا چوبی کشیده و در برابر آتش مستقیم قرار می‌دهند تا پخته شود.
شامی‌کباب از گوشت بدون استخوان، پیاز، تخم مرغ، آرد، نمک و ادویه‌جات تهیه شده و در روغن سرخ می‌شود.
چپلی‌کباب از گوشت سرخ، پیاز، دنبه، سیر، فلفل و نمک تهیه شده و در روغن سرخ می‌شود.
کباب تندوری: مردم افغانستان ، مهمان نواز و بسيار خراج هستند. در مناطق مرکزی افغانستان وقتی مهمان زياد‌تر از پنج نفر باشند، يک راءس گوسفند کلان را ذبح کرده و خوب پاک می شويند، سپس مقداری سير و نمک را آماده ساخته تمام گوسفند را خوب سير و نمک می‌زنند.
سپس آتش کافی در تنور می‌افروزند و يک کاسه مسی را در روی آتش گذاشته گوسفند را مکمل توسط سيخ تندور در تندور پائين می‌گذارند طوري‌که دنبه گوسفند آهسته، آهسته در بين همان کاسه آب شده و بعد از دو الی چهار ساعت، گوسفند پخته می‌شود، البته پخته شدن آن مربوط به چاقی و کلانی گوسفند می‌باشد.
شولهٔ غوربندی: در "ولسوالی" غوربند ولایت پروان شوله‌ای پخته می‌کنند که به نام "شولهٔ غوربندی" یاد می‌شود، این شوله را از برنج، ماش ، قورمهٔ لَپه‌دار و گوشت گوسفند تهیه می‌کنند.
آش: یکی از از غذاهای سنتی است که تقریباً در تمام افغانستان و ایران پخته می‌شود. آش از سبزیجات، حبوبات و رشته و کشک تشکیل شده و از سیر داغ، پیاز داغ و نعناع داغ برای تزیین آن استفاده می‌کنند.
آشک: نوعی غذای محلی است که با استفاده از خمیر گندم و گندنه (تره) تهیه می‌شود.
منتو: یکی از خوراکه‌های لذیذ افغانی است که در بخار آب پخته می‌شود. مَنتو یکی از معروفترین غذاهای مورد علاقه مردم آسیای میانه نیز می‌باشد.
در تهیه و پخت آن، خمیر منتو را به شکل دایره‌های کوچک می‌بُرند و از گوشت گوسفند، پیاز، سیر، گشنیز و فلفل سیاه (فلفل سیاه) پُر نموده و در ظرف مخصوص می‌چینند و معمولاً با ماست سِرو می‌کنند.
بولانی: یکی از غذاهای مشهور افغانی است که خمیر گندم ذغاله شده را گندنه و یا کچالو (سیب زمینی) پُر نموده به شکل نیم‌دایره در تابه انداخته در روغن سرخ می‌کنند. بولانی را در تنور نیز طبخ می‌کنند که بنام بولانی تندوری یاد می‌شود.
انواع ترشی و چتنی:
از چاشنی‌هایی است که در تهیهٔ آن سبزیجاتی مانند فلفل سرخ، گشنیز، بادنجان رومی (گوجه فرنگی)، پیاز، و یا میوه‌جات را در محلول سرکه قرار می‌دهند. از آب نارنج نیز برای طعم دادن به پلو و کباب‌ها استفاده می‌شود.
قیماق یا سرشیر: از لبنیات است که از چربی شیر تشکیل شده و هنگام میل صبحانه با شکر یا عسل یا مربا سِرو می‌شود.
از قیماق در تهیهٔ یک نوع نوشیدنی لبنی بنام قیماق‌چای یا شیرچای نیز استفاده می‌شود که در تهیهٔ آن ابتدا چای سبز را جوشانده و سپس به آن قیماق، هِل و شکر اضافه می‌کنند.
دوغ: گونه‌ای نوشیدنی لبنی است که در تهیهٔ آن ابتدا ماست ترش را خوب هم می‌زنند، سپس مقداری آب، نمک، نعنا یا بادرنگ (خیار) به آن اضافه می‌کنند. دوغ معمولاً در تابستان نوشیده می‌شود.
سمنک : يکی از غذاهای لذیذ مردم افغانستان می باشد که گندم را در ظرفی انداخته در روزهای بارانی در زير باران می گذارند.
وقتی سمنک سبز شد آن‌را کوبيده و جوش مي‌دهند، در ديگ آن هفت بار آب مياندازند و با تبخير شدن آن، چارمغز‌های زنده را با قدری خسته و پسته علاوه کرده بعد از آماده شدن بالای آن خشخاش را انداخته نوش جان می‌کنند.
دلمه‌برگ تاک‌انگور:در بين برگ‌های تازه تاک انگور آن کوفته قبلاً تهيه شده را گذاشته و با تار می‌بندند و در بين لعاب بادنجان رومی، سير و پياز می گذارند تا پخته شود.
اینها بخشی از اماکن دیدنی، موقعیت جغرافیایی و غذاهای محلی افغانستان بود به امید آنکه سفر خوبی را طی کرده باشید.
