به گفته الهام سعید فریحه این موسسه که از ابتدای اکتبر ۲۰۱۸ تمام نشریات خود را متوقف کرد علیرغم ورشکستگی‌های مالی در طی ۱۰ سال گذشته، اما از لحاظ مالی مشکل نداشت.
این موسسه که بعد از فوت سعید فریحه توسط سه فرزند او الهام، سعید و بسام اداره می‌شد دوره‌های طلایی به خود دیده است.
براساس گفته‌های دختر موسس این انتشارات، سنگینی مسئولیت‌ها باعث تعطیلی این موسسه شد.
او همچنین عنوان کرد ۴۰ سال بعد از فوت پدرش این انتشارات را به بهترین شکل اداره کردند اما اکنون دیگر کسی در میان این خانواده نیست که بتواند اداره آن را ادامه بدهد.
صحبت‌های وی حاکی از آن بود که هیچ کدام از فرزندان آنها در زمینه روزنامه نگاری تجربه‌ای ندارند به اضافه اینکه نسل جدید چون بیرون از لبنان بزرگ شده استه، خیلی خوب به زبان عربی مسلط نیست.
وی با اشاره به اینکه سن آنها بالا رفته است و وقت استراحتشان فرا رسیده است عنوان کرد که این مطبوعات همچون بچه‌های آنها هستند و ایده تبدیل این موسسه به سازمان و شراکت از نظر آنها مردود بود.
وی معتقد است که در طول ۴۰ سال گذشته، فرزندان سعید فریحه او را سرافکنده نکردند و عزت او در این است که حق و حقوق همه کارمندان را بپردازند.
وی از انسان‌های بزرگی همچون رفیق خوری سردبیر مجله «الانوار» سخن گفت که در این انتشارات کار می‌کردند.
او همچنین از کارمندانی که سال‌هاست در این انتشارات کار می‌کردند صحبت کرد و به اینکه قرار است بیشتر از آنچه حقشان است به آنها پرداخت کند تا کار جایگزین پیدا کنند، اشاره کرد.
اما پایان غم انگیز ماجرا این است که فرزندان سعید فریحه بعد از گذشت ۶۷ سال به زندگی یکی از قدیمی‌ترین موسسه‌های مطبوعاتی جهان عرب پایان دادند.
اینجا این سوال پیش می‌آید که آیا ادامه حیات موسسه‌های مطبوعاتی فقط در گروه احتکار اداره آنها میان وارثان خانوادگی است؟
چرا که این سرنوشت شامل حال روزنامه «سفیر» نیز شده بود که بعد از ۴۲ سال موفقیت، صدای آن یکباره خاموش شد. دلیل آن نیز عدم توانایی فرزندان طلال سلیمان برای ادامه راه پدرشان بود. به همین دلیل او تصمیم گرفت که خودش به کار این روزنامه پایان داده و مسئولیت اداره آن را به عهده فرزندانش نگذارد.
در سال ۲۰۱۱ نیز وارثان ملحم کرم تصمیم گرفتند به عمر یه موسسه مطبوعاتی بزرگ و قدیمی پایان دهند. ملحم در دهه ۶۰ قرن گذشته امتیاز روزنامه «البیرق» را خرید، موسسه انتشاراتی «الف لیله و لیله» را نیز خرید که در برگیرنده مجله «Revue Du Liban» به زبان فرانسوی و «ماندی مورنیننگ» به زبان انگلیسی بود.
ولی به محض فوت وی فرزندانش بر سر اداره این موسسه به اختلاف رسیدند و علیرغم وجود سرمایه‌های کافی برای اداره آن ، در نهایت بهترین تصمیم را تعطیلی آن دیدند.
روزنامه «النهار» در سال ۱۹۳۳ توسط جبران توینی تاسیس شد و پس از آن فرزندش غسان و سپس نوه‌اش جبران که در سال ۲۰۰۵ ترور شد، مسئولیت اداره آن را بر عهده داشتند. این روزنامه اکنون که به دست سردبیر آن نایله جبران توینی اداره می‌شود با چالش‌هایی رو به رو است که کمتر موسسه‌ای تاب مقاومت در برابر آن را دارد. از سوی دیگر مورد انتقاد همه قرار گرفته است.
این روزنامه علیرغم همه مشکلاتی که گریبانگیرش است ولی با تلاش‌های مختلفی سعی در ادامه راه خود دارد. به همین دلیل دو نسخه ویژه صادر کرد که در یکی از آنها ستارگان و شخصیت‌های لبنانی در نوشتن آن مشارکت داشتند و سردبیری نسخه دوم آن را فضلو خوری رئیس دانشگاه آمریکایی بیروت بر عهده داشت و دانشگاهیان افراد نخبه در نوشتن آن مشارکت داشتند. اما حق اشتراک از دنبال کنندگان خود می‌گیرد.
بنابراین جدای از بخش غم انگیز ماجرای انتشارات «صیاد»، این تعطیلی در واقع فقط یک بخش از سلسله تعطیلی‌های موسسه‌های مطبوعاتی خانوادگی است که بعد از یک دوره موفقیت در نیمه دوم قرن گذشته، به یکباره کار خود پایان دادند.
در واقع پایه گذارن آنها، مطبوعات را حامی اندیشه و یک پیام ملی می‌دیدند اما با بالا رفتن قیمت‌ها و کمتر شدن میزان تبلیغات و اینترنتی شدن، دیگر کسی نگاهی که آنها به مطبوعات دارند را ندارد.
از این رو الهام فریحه علیرغم توقف کار مطبوعات، تصمیم به اداره یک پایگاه الکترونیکی گرفته است که از طریق آن مقالات خود را منتشر کند کاری که طلال سلیمان انجام می‌دهد.
