گیلگمش پادشاهی خودکامه و پهلوان بود که نیمی از وجودش آسمانی بود و دو سوم دیگر وجودش ایزدی و یک سوم باقی مانده آن انسانی بود. این شخصیت افسانه‌ای در اثر مرگ دوست خود آن چنان منقلب می‌شود که برای یافتن جاودانگی، پای در سفری طولانی می‌گذارد و پس از سفری طولانی داستان سفر خود را بر
جدال اندیشه و دین در تاریخ عراق
اسطوره نماد زندگی انسان عصر باستان است. اسطوره‌ها راوی افکار و اعتقادات مردمی است که از علم و دانش بی‌بهره بودند و پیجیدگی‌های زندگی را با تخیلات خود بسط و گسترش می‌داندند و این تخیلات را حقیقت می‌پنداشتند. سالیان زیادی مردم در نادانسته‌های خود را با تخیل پاسخ می‌دادند تا آن که ادیان و پیامبران برای هدایت نوع بشر آمدند و پاسخ‌های خود انسان را از جهل به سوی دانش سوق دادند. اما آیا تمام افکار و اعتقادات مردم باستان نادرست بوده‌اند و همه آن اندیشه‌ها با اعتقادات دینی متفاوت است.
حماسه گیلگمش یکی از قدیمی‌ترین و مشهورترین آثار حماسی ادبیات دوران تمدن باستان است و قدیمی‌ترین متون موجود مرتبط با این حماسه به اواسط هزاره سوم پیش از میلاد مسیح می‌رسد.
گیلگمش پادشاهی خودکامه و پهلوان بود که نیمی از وجودش آسمانی بود و دو سوم دیگر وجودش ایزدی و یک سوم باقی مانده آن انسانی بود. این شخصیت افسانه‌ای در اثر مرگ دوست خود آن چنان منقلب می‌شود که برای یافتن جاودانگی، پای در سفری طولانی می‌گذارد و پس از سفری طولانی داستان سفر خود را بر گل نوشته‌هایی می‌نویسد.
سایت میدل ایست آن لاین با نگاهی به این اسطوره عراقی و اعتقادات دینی مردم این کشور، مطلبی با عنوان جدال اندیشه و دین در عراق باستان درج کرده است و در این مطلب به تفاوت‌ها و تشابه‌های موجود در اسطوره و دین اشاره دارد. این مقاله که توسط عامر عبد زید نوشته شده است، مواردی را در این راستا اشاره می‌کند و می‌گوید که مردم عراق براساس اندیشه‌های اسطوره‌ای که داشته‌اند و بعدها به لحاظ دین اسلام به مرگ اعتقاد داشته‌اند. این باور هم در اسطوره گیلگمش که عراق کنونی خواستگاه آن بوده است، نیز به خوبی خود را نشان می‌دهد. گیلگمش در جستجوی جاودانگی سفری طولانی را آغاز می‌کند اما پس از تحمل رنج‌های مسیر خسته و دست خالی به خانه خود بازمی‌گردد.
از دیگر موارد مشابه میان دین و اسطوره در این سرزمین اعتقاد به ماده اولیه سازنده وجود انسان می‌باشد. سومریان معتقد بودند که انسان از گل و خون ساخته می‌شود.
زمان انتشار : 1391-02-10
