«تاریکی گور» به روایت رنج‌های زنان و دختران عربستانی می‌پردازد که مورد بهره‌برداری‌های جنسی قرار می‌گیرند و نشان می‌دهد که چگونه، برخی از این تعرضات متاسفانه از جانب نزدیکان آن‌ها بوده است. داستانی که با شهامت به منطقه ممنوعه‌ای وارد می‌شود که پیش از این کسی درباب آن داستانی ننوش

اگر چه سرزمین‌های اشعالی از استعداد‌های ادبی زنان نیز برخوردار است اما باید گفت که اغلب زنان نویسنده فلسطینی تنها از طریق اینترنت به نشر نوشته‌های ادبی خود می‌پردازند و در واقع برای کمتر زن فلسطینی این امکان وجود دارد تا با عبور از مشکلات زندگی خود به عرصه‌ پهناورتر در زمینه ادبی

عبداللطیف العبی: من مردی هستم که بین دو زبان و دو فرهنگ دائم در تردد است. اما این مسیر دو طرفه، برای من یک خانه‌ و یک مکان بینابینی نیست. در واقع این حالت برای من یک نوع خوشبختی شیزوفرنی‌گونه می‌باشد.

داستان به روایت استقامت مردم در برابر اشغال متجاوزان فرانسوی می‌پردازد و با نشان دادن مصائب آن دوره، تلاش‌های مردم سوریه و لبنان را به خواننده معرفی می‌کند و بیان می‌کند که این مردم چگونه توانستند، سال‌ها مقاومت کنند و سرانجام نیز موفق شدند، استقلال سرزمین خود را به دست بیاورند.

رجا النقاش: نمی‌دانم چرا در آن وقت فکر می‌کردم محمود درویش یک اسم حقیقی نیست. فکر نمی‌کردم شاعر عربی در سرزمین‌های اشغالی وجود داشته باشد که بتواند با این نوع ادبیات انقلابی شعر بنویسد. ادبیاتی که واقعا ارزشمند و مهم باشد.

پیش از آن که هیچ اتفاقی در جهان عرب روی بدهد و حتی پیش از آغاز زمزمه‌ای درباب تغییر و تحول در کشورهای عربی، این نویسنده اماراتی، قریب به بیست سال پیش، روزنه‌های روشنی را در افق تغییرات فرهنگی جهان عرب پیش‌بینی کرده است.

خالد البوهی: نویسندگان این گونه ادبی نسبت به دیگر انواع ادبی که از سابقه طولانی‌تری برخوردار هستند، در کشور ما اندک می‌باشند. اما با این حال نویسندگان داستان _ شعر مصری در همین مدت کوتاه نیز توانسته‌اند شیوه‌های جدیدی را در زمینه آفرینش‌های زبانی و ادبی خلق کنند.

آن چه این کتاب را متفاوت می‌کند شیوه نگارشی ویژه آن می‌باشد. در واقع برگه‌های سوخته، کتابی است که شعرگونه نوشته شده است اما شعر نیست. به داستان شباهت دارد اما داستان نیست. این کتاب بار دیگر به ما یادآور می‌شود که اتحاد و همبستگی در رابطه تنگاتنگی با معنای وطن قرار دارد.

کارلوس صاحب: «کنفانی» بیش از آن که مرد جنگ و میدان باشد، مرد قناعت و اندیشه بود. به نظر من شخصیت او با اکثر سیاستمداران متفاوت است. او اهمیتی به القاب و عناوین نمی‌داد. به منصب و مسئولیت نمی‌اندیشید. البته «کنفانی» نیازی هم به لقب و عنوان نداشت. چرا که درخشش ویژه و کمیابی داشت که

حمید سعید: بدون در نظر گرفتن قالبی که برای نوشتن به کار می‌رود باید گفت که محصول نهایی نویسندگی، گفتگویی است که میان اندیشه نویسنده و اندیشه خواننده به وجود می‌آید. این گفتگو بسیار عمیق و مهم می باشد و در نتیجه آن حتما باید اتفاقی روی بدهد.