مترجم نامدار ادبیات عرب کشورمان که بسیاری از نویسندگان و شعرای فلسطینی توسط ترجمه های او به مخاطبان فارسی زبان معرفی شدند، گفت: مردمی بودن و پرهیز از شعار، دلیل جهانی شدن شعر شاعران فلسطینی است.

رمان «آن دختر یهودی» به قلم خوله حمدی نویسنده تونسی در ایران ترجمه و منتشر شد.

هنر نگارش داستان کوتاه از دهه چهل شاهد گسترش در جهان عرب شد و تقریباً چندین دهه بر صحنه ادبیات عرب چیره شد. چندین نسل از نویسندگان، گرایش‌ها، جریان‌ها و تجربه‌ها آسمان نویسندگی عربی را پوشاند و در برابر نویسندگان و خوانندگان به یک اندازه دریچه‌های مدرنیته و نوگرایی را گشود.

نایف کریری: ورود و حضور چهره‌های جدید به محافل ادبی حتی اگر به شکل حقیقی و اصیل نباشد، حرکت فرهنگی و ادبی در عربستان سعودی را فعال خواهد کرد.

محمد انقار: اسلوب‌های نقدی حاصل شرایط خاص اجتماعی و فرهنگی کشورهای غربی بوده است که به شکل جهانی کاربرد دارد. ما می‌توانیم از این اسلوب‌های غربی استفاده کنیم و ادبیات خود را غنی کنیم و این مسئله منافاتی با شیوه‌های نقدی قدیم ما ندارد.

ادبیات فارسی، عربی، ترکی و هندی همگی بر ادبیات اسپانیایی تاثیر گذاشته است. به عنوان مثال در زمینه ادبیات عرب می‌توان فدریکو گارسیا لورکا شاعر و نویسنده مشهور اسپانیایی را نام برد که در اشعار خود از کلمات عربی بسیاری استفاده کرده است.

محمد سلماوی: نجییب محفوظ از جایگاه ویژه و والایی در ادبیات عرب برخوردار است و کسی نمی‌تواند این جایگاه ادبی را نادیده بگیرد. به خاطر شخصیت نجیب محفوظ است که ما در ادبیات عرب داستان عربی داریم و به خاطر کارهای ادبی اوست که در زبان عربی یک مکتب ادبی متفاوت با دیگر مکاتب جهان داریم

شخصیت‌های کتاب «داستانی در جستجوی نام» اگر چه همگی در پی یافتن خوشبختی هستند، اما خود را گرفتار حس شکست و ناامیدی می‌یابند. این حس شدید شکست و دوری از خوشبختی آنان را وادار می‌کند تا در لحظه لحظه زندگی خود به دنبال یافتن طعم دست نیافتنی خوشبختی باشند.

آن چه این کتاب را متفاوت می‌کند شیوه نگارشی ویژه آن می‌باشد. در واقع برگه‌های سوخته، کتابی است که شعرگونه نوشته شده است اما شعر نیست. به داستان شباهت دارد اما داستان نیست. این کتاب بار دیگر به ما یادآور می‌شود که اتحاد و همبستگی در رابطه تنگاتنگی با معنای وطن قرار دارد.

کارلوس صاحب: «کنفانی» بیش از آن که مرد جنگ و میدان باشد، مرد قناعت و اندیشه بود. به نظر من شخصیت او با اکثر سیاستمداران متفاوت است. او اهمیتی به القاب و عناوین نمی‌داد. به منصب و مسئولیت نمی‌اندیشید. البته «کنفانی» نیازی هم به لقب و عنوان نداشت. چرا که درخشش ویژه و کمیابی داشت که