نویسنده ابعاد انقلاب‌های عربی را از زمان شروع آن‌ها در تونس و پس از آن مصر، یمن و لیبی مورد بحث و بررسی قرار می‌دهد. او معتقد است که این ملت‌های عرب هستند که این انقلاب‌های تاریخی را به شکل جدید می‌سازد و در آینده نظام‌های مورد نظر خود را خواهند ساخت و نظام بین‌المللی در شکل‌گیر

کودکان با این کار هنری خود پیامی برای کشورهای مختلف جهان داشتند و از این طریق به همه آن‌ها گفتند که خواهان صلح در تمام کشورهای عالم هستند. همچنین به گوش همگان رسانند که با بهار عربی همگام و همسو هستند.

بی‌شک این اتفاق باید بیفتد. اما گویا پیکره کشورهای عربی پس از سازش‌نامه سایسکو پیکو دیگر رمقی برای تغییر در خود نمی‌بیند. از همان روزگار کشورهای عربی دائم در ترس چاقوی برنده تقسیم و انحلال کشورهایشان به بخش‌های کوچکتر بسر می‌برد.

لیلی الأطرش: این داستان از متن بسیار شجاعانه‌ای برخوردار است. نویسنده با چنگال‌های قلم خود جسم فساد را می‌کاود و از ستمی سخن می‌گوید که بر کشورهای عربی چیره بوده است. او فساد و ستم‌های حکومت‌های عربی را نشان می‌دهد که اگر بهار عربی روی نداده بود، هنوز بر گرده مردم سنگینی می‌کرد.

جریان‌های آزادی‌خواهی در جهان اسلام از تاریخ دیرینه‌ای برخوردار بوده‌اند و بهار عربی 2011 نیز ادامه همان جریان‌ها با چهره‌ای متفاوت است زیرا هیچگاه نمی‌توان میان اسلام و آزادی‌های سیاسی اختلافی پیدا کرد.