برندسازی شهری و استفاده از ظرفیت های شبکه های اجتماعی از مسائلی است که در عمل اقدام خاصی درخصوص آن از سوی سازمان های دست اندرکار در ایران از جمله شهرداری ها صورت نگرفته است.

برندسازی ملی می تواند تلاشی تلقی شود که در آن یک ملت به ترسیم خود دست می زند. در عصر رسانه های اجتماعی، این ترسیم از خود به عنوان «سلفی دیپلماسی» شناخته می شود.

در یادداشت های قبلی به ضرورت فعالیت دیپلمات های ایران در شبکه های اجتماعی اشاره شد. هر شبکه اجتماعی فرهنگ ارتباطاتی خاص خود را دارد. فرد با عضویت در هر شبکه اجتماعی درگیر نوع خاصی از فرهنگ ارتباطاتی می شود که شامل برخورد، تکیه کلام، اصطلاحات مخصوص، رفتار و... است.

در هفته های اخیر مردم عراق و لبنان در اعتراض به مشکلات اقتصادی با مطالباتی کاملا بر حق به خیابان ها آمده اند.

دیپلماسی عمومی به طور دقیق تر به معنای نام و نشان سازی ملی است و تصویر و شهرت هر کشور به بخش جدایی ناپذیری از ارزش های نهفته و استراتژیک آن کشور تبدیل خواهد شد.

رسانه‌های مجازی مرتبط با جریان‌های اصلی خبری در قبال پوشش رویداد اربعین چهار سیاست را در پیش گرفتند.

هدف نهایی در دیپلماسی عمومی، اثرگذاری بر اذهان مردم دیگر کشورها از طریق بهره مندی از روش های ارتباط جمعی برای ایجاد تصویر مثبت از یک کشور است.

تمدن ایرانی پس از ظهور اسلام در ساخت تمدن اسلامی و حفظ و گسترش میراث اهل سنت و شیعه نقش عمده ای داشته است. به گونه ای که از طریق برخی از ایرانی ها میراث اهل سنت به شبه قاره، آسیای میانه، خاور دور و غرب چین راه یافت.

امروزه عربستان سعودی یک امپراتوری رسانه ای به معنای حقیقی و متشکل از ۷۰۰ شبکه تلویزیونی برای سلایق مختلف طراحی کرده است. در این طیف از شبکه های متحجر و سلفی تا شبکه های ام.بی.سی و گروه روتانا وجود دارد.

در یادداشت قبلی اشاره شد که ضروری ترین ابزاری که ایران در دیپلماسی عمومی خود بایستی به کار گیرد، رسانه و سایبر دیپلماسی است.